NOMADLAND - OPOWIEŚĆ, KTÓRA ZOSTAWIA CZYTELNIKA ,ALE I WIDZA Z PRZEMYŚLENIAMI I REFLEKSJĄ.

"Możesz wszystko robić jak trzeba, żyć, jak ci każe społeczeństwo, a potem i tak kończysz spłukany, samotny i bezdomny. Ostatnim miejscem wolności w Ameryce jest miejsce parkingowe."

Dziś o książce i o filmie też , którego nie wolno, (tak mi się wydaje) lekceważyć, ponieważ naprawdę jest wart uwagi. Trzeba czerpać z niego to, co najważniejsze i najistotniejsze. To historia ludzi żyjących poza nawisem społecznym. Ludzi, którzy nie mają niczego prócz swoich małych, ciasnych domków na kółkach. Autorka książki zbliża się do tych ludzi na tyle, na ile jest to możliwe. Podobnie jest w filmie.  Opowieść, która zostawia czytelnika, ale i widza z przemyśleniami oraz refleksją. Ja–do dziś jestem pod dużym wrażeniem, choć od momentu, kiedy obejrzałam film i przeczytałam książkę minęło już trochę czasu. Lubię, rzeczy, historie, które trudno wyrzucić mi z głowy. Ta zdecydowanie do takich należy 😊

OSCAROWY FAWORYT

Ten oscarowy faworyt 2021 roku,( bo otrzymał Oscara za najlepszy film roku, za najlepszą reżyserię i za najlepszy scenariusz etc... To z resztą nie cała lista nagród, którą otrzymał ten niezwykły film).

 

EKONOMICZNE WYKLUCZENIE NABIERA GŁĘBSZEGO WYMIARU

Opowieść nie tylko o ekonomicznym wykluczeniu, lecz także o poszukiwaniu siebie, własnej drogi, duchowej odnowy przez otwarcie się na doświadczenie wędrówki. Zaś podróżowanie u boku głównej bohaterki nabiera zupełnie innego wymiaru.

NIEZWYKŁOŚĆ TKWI W PROSTOCIE

NOMADLAND– ma prosty przekaz, piękny przekaz. Uważnie obserwujemy wszystko to, co tam się dzieje. Odczuwamy mocno cały sens. Amerykańscy nomadzi  czyli ludzie, którzy zostawili swoje domy, bądź zostali ich pozbawieni (w wyniku kryzysu głównie po 2008 roku) jednym słowem traktuje o społeczności którą ogółem określa się mianem ludzi bezdomnych, lecz tak naprawdę pokazuje jak to określenie jest krzywdzące.

 

"Bohaterowie, którzy zostali tam ukazani wypadli z systemu niekoniecznie dlatego, że są jego ofiarami, ale dlatego, że – byli bardziej szczerzy i odważni niż cała reszta. Kapitalizm był dla nich udręką, koszmarem, dlatego nie chcieli tracić reszty życia w konsumpcyjnej  gonitwie."

CO JEST PUNKTEM WYJŚCIA CAŁEJ SPRAWY?

W filmie historia Fern – spektakularnie zagranej przez Frances McDormand  i jej życiowy dramat. Po śmierci męża traci pracę w związku z likwidacją kopalni gipsu w Empire, małej miejscowości w Nevadzie. Zostaje skonfrontowana z bezlitosnym systemem. Fern nie pozwala się zepchnąć/ wykluczyć – to samo tyczy się jej vana, (auta), z którego czyni dom. Nie godzi się na to, by życie się skończyło, mimo, iż coś w życiu runęło. Wierzy w to, że można żyć dalej w sposób ciekawy, wartościowy. W kontakcie z pięknem z przyrodą, która budzi się o piątej rano i można ją podejrzeć w takiej niezwykłej i delikatnej formie.  W książce Bruder mamy Dona, Boba czy Lindę , którzy  też coś w życiu tracą. Powstaje pytanie: Gdzie szukać wspólnego mianownika dla tych smutnych życiorysów??? 

PERSPEKTYWA, KTÓRY POZWALA ZROZUMIEĆ

Pozwala poczuć, daje wolność, pozwala zobaczyć  bardziej sens życia, zrozumieć  go... Cieszę się, że mogłam tego wszystkiego doświadczyć zarówno oglądając film w reżyserii Chloe Zhao jak i zagłębiając się w lekturę  Jessicy Bruder . Kochani jeśli będziecie mieli okazję przeczytajcie książkę zobaczcie film – naprawdę warto 💕